Het is negen uur ’s avonds. Ik ben nog steeds aan het schrijven en realiseer me dat ik het vandaag niet af krijg voor middernacht. En dat terwijl ik er toch op gerekend had om voor tien uur klaar te zijn. Ik ben geïrriteerd en teleurgesteld over van alles en nog wat. Ik vraag mezelf (net als vele anderen) af waarom ik dit boek aan het overschrijven ben. Eén van mijn doelen voor deze reis was om dit boek over te schrijven. De eerste 40 pagina’s heb ik overgeschreven gedurende de eerste twee weken van de nationale lockdown. Het feit dat mijn vlucht gecanceld is en de quarantaine met twee weken verlengd wordt hebben mij op het idee gebracht om de overige 300 pagina’s in twee weken tijd over te schrijven, zodat ik dit doel kan afstrepen en ik me daarna weer op andere doelen kan richten. Een behoorlijke klus, maar ik wil het graag en zie het binnen moeten zitten als een uitstekende kans om dit doel (veel eerder) te realiseren dan ik een paar weken geleden had kunnen bedenken. Op basis van mijn ervaringen met de eerste 40 pagina’s lijken mij vier pagina’s per uur realistisch. Met na ieder uur schrijven een kwartier tijd om even wat anders te doen. Een korte workout, meditatie, even de tuin in, of iets anders waar ik op dat moment behoefte aan heb. Tevens is er ruimte om twee keer wat langer te pauzeren en te eten.
Maar terug naar het moment dat ik me realiseer dat ik me klote voel. Het is niet iets wat opeens opkomt, maar iets wat gedurende de dag steeds erger is geworden. In een paar minuten maak ik een analyse van de situatie. Wat gebeurt er precies? Ik weet dat het gevoel dat ik heb veroorzaakt wordt door mijn gedachten, hoe ik gebeurtenissen interpreteer en dat ik dit dus ook zelf kan veranderen. In mijn hoofd malen whatsapp gesprekken (waar ik niet uit haal wat ik er uit zou willen halen), dingen die ik gelezen heb over het boek dat ik aan het overschrijven ben en waarom ik dat doe, twijfel over of ik op dit moment wel in Ushuaia wil zijn, wat ik wil gaan doen morgen en na mijn reis, gedachten over dingen die ik online bekeken heb en gedachten over mezelf in het algemeen. Ik realiseer me dat ik het schrijven vandaag met minder aandacht en trager doe dan de dagen daarvoor. Aan de ene kant ben ik op dat moment één van de saaiste stukken aan het overschrijven, maar tegelijkertijd moet ik ook concluderen dat ik meer op mijn pauzes gefixeerd ben en hoe deze in te vullen dan deze te benutten voor ontspanning. Ook ben ik geïrriteerd over dat de oefeningen die ik wil doen via youtube niet werken, de wifiverbinding is te slecht en mijn pols deed zeer, iets waar ik beiden de dagen ervoor geen last van heb gehad. Daarnaast merk ik op dat mijn arm zeer doet en ook mijn vingers verkrampt zijn. Ik weet dat 95% van mijn gedachten op dat moment niet waar zijn en ik me met die andere 5% me nu niet hoef bezig te houden, dat dit versterkt wordt door de vermoeidheid. Ik concludeer het volgende:
- Dat als ik weer ga schrijven, dat ik mijn pauzes echt moet gebruiken ten dienste van het schrijven. Dus niet even een lesje Spaans in Duolingo tussendoor doen, te reageren op whatsapp gesprekken of op internet dingen bekijken, zodat ik met volledige aandacht datgene kan doen wat ik mezelf heb voorgenomen.
- Dat ik mijn berekening van vier pagina’s per uur misschien moet bijstellen. Het schrijven van negen of tien uur op een dag is anders dan twee of drie uurtjes.
- Dat ik daarnaast op internet moet kijken naar tips om overbelasting tijdens het schrijven te voorkomen.
- Dat ik op een uitgerust moment moet kijken naar waar mijn gedachten vandaan komen en wat ik daar wel of niet mee moet doen, bijvoorbeeld op mijn rustdag die de dag erna gepland staat.
In een paar minuten tijd heb ik geanalyseerd wat er gebeurd en wat ik er aan kan doen, zonder daar nu in verzeild te raken. Het lost het niet helemaal op, maar wel voldoende om het te kunnen laten rusten voor dat moment. Ik schrijf nog even door tot ik om half één echt niet meer kan en naar bed ga. Morgen is er weer een nieuwe dag en kan ik weer met een schone lei beginnen. Of ik in de toekomst nog eens een boek ga overschrijven, dat weet ik niet. Laat ik eerst dit maar afmaken. Het is in ieder geval een leerzame ervaring en een goede training voor doorzettingsvermogen om je eigen doelen te halen. En oja, ik ben er ook achter dat het mogelijk is dat een pen leeg kan raken. Ik had altijd de illusie dat dit niet kon, maar ze het op een gegeven moment gewoon niet meer deden. Inmiddels heb ik twee keer ervaren hoeveel je met één pen kan schrijven en er zullen er nog wel een paar volgen…..
